Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ από το βιβλίο για τον Μπάμπατζι
Αυτές οι διηγήσεις των συναντήσεων Δασκάλου και μαθητών μαρτυρούν τις εμπειρίες που βιώνονται στα οριακά επίπεδα της συνείδησης. Ο αναζητητής στην ατραπό της πνευματικότητας περνά από αναλαμπές συνειδητοποίησης, καθώς βιώνει τη θεϊκή ενέργεια που ξεδιπλώνεται μέσα από το λαβύρινθο της ψυχής. Η έκφραση αυτής της ενέργειας, ενεργοποιεί συναισθήματα όλων των ειδών, από φόβο ως εμπιστοσύνη και προκαλεί την εμφάνιση ακραίων φυσικών και νοητικών καταστάσεων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναδύονται στην επιφάνεια βαθιές και σκοτεινές πλευρές μέσα στον άνθρωπο που μπορούν έτσι να μεταμορφωθούν σε φως.
Με τη δήλωση αυτή ο Μπάμπατζι, ο Δάσκαλος από τα Ιμαλάια,
αναφερόταν στο Υπερβατικό Φως, μέσα στο οποίο εξαφανίζονται όλες οι δυαδικότητες,
όλες οι συγκρούσεις των αντιθέτων. Το Φως αυτό βιώνεται απροσδόκητα και μας
κατακλύζει, αλλά ταυτόχρονα, συνειδητοποιούμε ότι ότι ήταν ανέκαθεν γνώριμο
αλλά λησμονημένο και επιτέλους το ξαναθυμόμαστε. Είναι η αναγνώριση ότι το Φως
είναι ο αληθινός ή ο εσωτερικός Ανώτερος Εαυτός μας.
Ο εξωτερικός αληθινός Δάσκαλος, το κάλεσμά του οποίου φτάνει στον αναζητητή, ενσαρκώνει τη Θεϊκότητα που υπάρχει ήδη μέσα μας και που δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμη. Αυτός ο Δάσκαλος έχει την ικανότητα να μεταβιβάζει τη γνήσια και αυθεντική Θεϊκότητα στον αναζητητή, δρώντας ως μεσάζων αποκαλύπτοντάς του την ουσιαστική ύπαρξη που υπάρχει μέσα του. Ο Δάσκαλος είναι ελεύθερος από κάθε είδους επιδράσεις, ανάγκες και προβολές, συνεπώς μπορεί να λειτουργήσει σαν άσπιλος καθρέφτης. Ανεξάρτητα από το πόσο ποικιλόμορφη και αμφιλεγόμενη φαίνεται η συμπεριφορά Του, ο Δάσκαλος είναι ικανός να αντανακλάσει με ακρίβεια την τρέχουσα κατάσταση του ψυχισμού του ανθρώπου. Μόλις ο μαθητής συνειδητοποιήσει την ουσία ή τον Ανώτερο Εαυτό, αυτός που βιώνει και η εμπειρία της βίωσης διαλύονται σαν χωριστές οντότητες στη συνείδησή του και γίνονται ένα. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται η μεσολάβηση του Δασκάλου. Η ένταση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, μεταξύ Δασκάλου και μαθητών μεταμορφώνεται σε Φως, την ουσιαστική ενέργεια των πάντων. Στην παρουσία του Δασκάλου οποιαδήποτε κατάσταση, μπορεί να μεταμορφωθεί σε εμπειρία ενότητας. Αρχικά, οι εμπειρίες διαρκούν στιγμιαία, αλλά με τον καιρό καταλαγιάζουν σε μία νέα κατάσταση ύπαρξης και βαθαίνει η αίσθηση της εσωτερικής γαλήνης. Συνήθως πρόκειται για μια μακριά και δύσκολη διαδικασία, κατά την οποία ο Δάσκαλος παίζει σκοπίμως το ρόλο του αντιπάλου, μέχρι να καταλάβει ο μαθητής ότι πρέπει να πάψει να αντιστέκεται. Κεντρική θέση στις διδασκαλίες του Μπάμπατζι έχουν η προσευχή και η εργασία στην υπηρεσία της δημιουργίας. Για τα δύο αυτά στοιχεία έλεγε:
«Το όνομα του Κυρίου είναι το θεϊκό νέκταρ, να το επαναλαμβάνετε διαρκώς: ΟΜ ΝΑΜΑ ΣΙΒΑΪ, (ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ). Αυτό είναι το Μαχαμάντρα, το ύψιστο αυθεντικό μάντρα που έδωσε ο Κύριος στην ανθρωπότητα. Θα πρέπει όλοι να το επαναλαμβάνουν. Μπορεί να δοθεί σε οποιονδήποτε και μέσα από αυτό μπορούν να επιτευχθούν τα πάντα.»
Ο Μπάμπατζι ήταν ακούραστος
στο να υπενθυμίζει σε όλους ότι η συνεχής προσευχή και συγχρόνως η ανιδιοτελής
υπηρεσία είναι η ατραπός για την πραγματική ελευθερία. Η ελευθερία που εννοούσε
ήταν ελευθερία απ’ όλα τα δεσμά της κατώτερης ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι δυνατή
με την απάρνηση όλων των πραγμάτων που αποκαλούμε «εγώ» και «δικό μου» και με
τον αγώνα επίτευξης της αγνής ύπαρξης, στην οποία ο άνθρωπος ζει καθοδηγούμενος
μόνο από την πίστη, ελεύθερος από επιθυμίες, αντιλήψεις και ανάγκες. Ο ίδιος ο
Μπάμπατζι ήταν η ενσάρκωση αυτής της αγνής ύπαρξης.
Το πρότυπο για ένα νέο κόσμο είναι μία μεγάλη ανθρώπινη
οικογένεια που αφιερώνει όλες της τις ενέργειες σε ένα κοινό πνευματικό
καθήκον. Ένα τέτοιο πρότυπο είναι το άσραμ Του στο Χεϊρακάν, στους πρόποδες των
Ιμαλαΐων. Αυτός ο αρχαίος, μυθικός, ιερός τόπος μεταμορφώθηκε από πετρώδη έρημο
σε γόνιμη πεδιάδα μέσω προσευχής και εργασίας. Με ελάχιστα μέσα και σε λίγα
μόνο χρόνια κατασκευάστηκαν αρκετοί ναοί, κοιτώνες και θαυμάσιοι κήποι. Ο ίδιος
ο Δάσκαλος ήταν ο καταλύτης αυτής της μεγάλης μεταμόρφωσης που γινόταν συνεχώς
σε όλα τα επίπεδα. Υπέδειξε το δρόμο και αποχώρησε έχοντας δώσει, σε όλους
όσους Του ανοίχτηκαν, αυτό το οποίο ήταν εκείνοι έτοιμοι να λάβουν από Αυτόν.
Maria-Gabriele Wosien
